Dannbömeken, Dannbömeken
dat har dat af mit hüürt;
dunn wür so Angst em up ’e Städ;
as Hågel kolt, Iestappens schwer,
as Metzer scharp von båben her,
so fölen dål de Würd.

Dannbömeken! Dannbömeken!
un ihr dat Morgen noch ward,
denn fött de kolle Dod di üm
un treckt di Kron un Nådel krumm
un ritt di an dien Wöddel rüm
un måkt di stief un schwart.

Mien arm oll lütt Dannbömeken!
wenn ’t Frühjohr wedder kümmt,
denn wunnern sik, verwunnern sik
Schwienägel, Hås, Katteeker, Rick,
wo drööch du würst un schwart as Pick,
wo nåkt un wo verschrümpt.

Denn schugen grugen sik vör di
dien goden Frünn sik all –
Stieglitsch, Blåchwäpstiert, Heister, Fink,
Wienvågel, Schacker, Droßel, Mügg,
samst Schnarr un Zipp un Rothüting,
Kuckuck un Nachtigall.