Mien arm oll lütt Dannbömeken,
un is dor gor keen Gnåd?
Büst noch jo jung un schmuck un schön,
so orrich büst du antosehn,
so drall un stur, so frisch un grön, –
wo schåd üm di, wo schåd! –

Dunn knarrt un gnurscht un quiekt de Schnee;
dunn keem de Holtwohrer gåhn –
sien Wåterstäwel hoch an ’t Knee,
sien dicken Flausch von Kordure,
sien Vossklott œwer dat Uhr har he
all wild un woll andån.

Gråd lank ’e Schnees dor keem he her
nå den lütt Dannenbom,
as ob he den sik söken deed,
un tröck sienen Knickfang Ut ’e Scheed
un bööcht halfwächs sik dål un schneed
den Bom af Span un Spon.

Afschüdd he ut ’e Kron em flink
den Schnee un Ruuchriep dunn,
upböhr he sik dat schmuck lütt Ding
un lacht sik still vergnööcht un füng
vör sik to fläuten an un güng
dwars dörch dat Holt dorvon. –