Lang œwerst ierst den Schlœtel her,
den Schlœtel to mien Schapp!
Ik meen, een’n Dåler gäben wi ehr,
een Markstück wier to knapp.
De Roch, de lohnt un sticht in ’n Pries.
Süh, dorför bün ik Schult, Lowies!
Dat weest du, Moder, jo –
wat schüddst den Kopp du so?

Na, Jungs, nu hålt eens orrich ut,
as wier ’k de Superindent,
recht ut ’e Bost un vull un lut
von Anfang bet to Enn!
Dat de Kalfakter Takt recht höllt
un nüms nich ut ’e Tonoort föllt,
dat Moll mi nich versitt –
passt up, ik sülm sing mit!

Süh, dat hett orrich woll mi dån,
dat heet ’k mi noch ’n Leed!
Un as dat gåhn sall, hett dat gåhn, –
man, Jungs, dat ji dat weet
un achter dat Uhr juch schrieft, dat Moll
dat güng noch nich so, as dat sall,
ji tröckt to dull von Ledder,–
na, œwer ’t Johr kåmt wedder!