Dor singt jo von den Morrnstirn wat
dor von de Landstråt her; –
kiek, Moder, is de Krendschol dat?
Hans, måk dat Dur up ehr!
Un wän uns hüt Proost Niejohr! bringt
un dorto sonn schön Leed uns singt,
in Gottes Jesu Nåm’
is he mi hier willkåm’.

Na, Moder, gåh man hen un hål
ehr orrich Brot un Speck
un stell ’n Kros mit Warmbier mål
in dat Ruhr ehr in ’e Eck,
do ok ’n bäten Honnig mank,–
de Schnee licht deep de Landstråt lank,
de Jungens sünd half verklåmt,
dat sünd twee Miel’ se kåm’.