Dor tüht een düster Wäder up,
südwest de Häben glimmt!
Dat lücht un leit un dunnert dor,
wenn dat man up nich kümmt!
Dor is Hågel in von eegen Oort,
de is blåch un schwer as Blie,–
un wenn dat so neech herannerfohrt,
denn kümmt dat up, ihr een sik wohrt,
denn treckt ’t nich mihr vörbi.

Hell klingt dat von dor ünnen her
as Trummel un Trumpet
un drœnt, gråd as Kanonen schwer,
as Büss un as Muskeet.
Na, man nich bang! Wat kümmt, dat gellt!
Üns oll Land Mäkelborch
geiht mit di, Landsmann, ok in dat Feld
un hett to rechte Tiet sik stellt
un schleit mit Gott sik dörch.

in Rostock vör de Breede Stråt,
dor steiht ’n hogen Steen,
un up den Steen steiht een Soldåt,
un den kennt jedwereen;