de was echt Mäkelborger Blot,
un de verstünn Kråm,
de hülp uns eens ut all uns Not,
dat is ewig schåd, dat de is dot,
un Blücher is sien Nåm.

De har sik Anno dörteihn liehrt,
as gråd sonn Wäder wier,
een Wuurt, dat is dusend Dåler wiert,
nee, mihr as Geld, väl mihr!
dat Wuurt, dat dunn he språken hett,
dreef ball dat Wäder fuurt, –
een Hundsfott, wän dat je vergett
un wän sik dor nich up verlett,
un Flutschen heet dat Wuurt!

Denn schenkt de leef Gott sacht noch mål
dat, wat uns nödig deit,
sonn rechten echten Generål,
de ok sien Kråm versteiht.
Denn schnallen wi uns den Såbel an
un ströp’ uns up de Brok,
all wat de Plemp man bören kann,
un kœn’ wi denn noch flutschen man,
na, je denn flutscht dat ok! -