4. DE GRULL

ERZÄHLER
Micheli is ’t, dat Feld is klor,
de Aust tau Schick, un wedder denkt
de Minsch all up dat neechste Johr.
Jehann licht acht’r ’e Steinmuer wedder,
wo vör ein Vierteljohr hei lach.
All’ns, wat hei süht, dat drückt em nedder,
un wenn hei in denn Häwen sach,
denn fäuhlt hei, dat ein swor Gewicht
em hängt an siene rasche Flücht.
Wat was hei doch ganz anners worn!
Wenn süss ok mål Verdruss un Zorn
hell in sien Hart har’n upbegehrt –
dat güng vörbi. Nu fäuhlt hei, dat
em Grull un Hass in’n Harten satt
un an sien frisches Läwen tehrt.
Dunn kümmt Mariken antaugåhn,
sei hett denn besten Dauk ümdån.

JEHANN
„Büst du ’t, Marik?“

MARIK
„Ik bün ’t, Jehann.“

JEHANN
„Wo kümmst du her? Wat hest du vör?“

MARIK
„De Möllerfru is bi mi wäst.
De rädt mi fründlich tau un säd: