In Büsum weer’t ebenso, wenig Minschen, nich mal int Weerthshus, wo he saubere Stuben un sauberes Ȩten drop, sauber is allens in de Marsch. An Ruh keen Mangel, denn nix stör em, un as he den annern Morgen opwak - dar leeg de gröne Marsch un dar de graugȩle Elf, dar wander dat Veh un dar wit af de Schȩp un en Ton weer nich to hörn, as wenn de Karkenklock slog oder en Koh brüll.

In den lütten Haben achtern Dik legen en paar Schuten. Opt Deck oder half in de Kabus’ stun Schipper un Schippsmat mit de Hann inne Tasch un snacken, denn dat weer Ebbtid, en Mil hinut blenker de witte Strand, achter de Getiden an flogen de witten Mewen un wannern de Krautfruns as lüttje Gestalten, bet se anfungen, sik to bucken un to fischen un allmählich mit de Vageln torügg keem vær de Floth. Denn keem dat Water achterna, bedeck den Strand, keem in de Prieln, in den Haben, gegen den Dik, palsch un sprütt un deck allens in Grau.

Öwerweg seeg he en Karkthorn, de Weerth sä em, dat weer de ol Möldorper Kark, un de an de anner Sit, æwert Gröne weg, de lange spitze weer de vun Heide, un so kunn man ok noch den lütten vun Wesselburen sehn, wo Hebbel herstammt.

Dat seeg min Fründ nu jeden Dag: de Ebb, de Floth, de Schuten as se keem’ un gungn, de Mewen un Krautfruns, dat Graue, dat Gröne - sunst nix.

So gung’t Dag an Dag. Gott wa weer’t uttoholn! Min Fründ weer weglopen, harr he nich Fru un Kinner mit hatt vun sin Broder, de sik in de Ruh verhaln schulln. Also he muß sik schicken. He fung an to teken: den lütten Haben, de lütt Kark, den Strand mit de Krautfruns - witaf wink de Möldorper Kark, de Utsicht op Heide, op Wesselburen - he weer Maler, awer wat weer to malen? - awer he teken un mal.