Værlöpi lehr ik eerst bi de Gelegenheit - un dat gev mi vȩl to denken, dat in min lütt heimathlich Tellingstȩd, wo Jedermann mi Fründ weer, ja binah as blotsverwandt, twee Slach Minschen husen, verscheden as twee Raaßen, ik much seggn Swarte un Witte.

De Küster hör to de Swarten, wenn ok blot vun Haar, ik harr’t besunners inne Kark, wenn he mit den Klingbütel rumgung, bemarkt, un meent, dat hör to’t Geschäft, sin krusen Kopp schin mi passli as Herr Paster sin witten Kragen. De Slachter hör ok darto, doch weer dat de Küster sin Broder. Awer Smid un Mürmann un mehr annere noch weern ebenso, un ik leet mi später vertelln, de Witten weern eerst inwannert vær lange Tiden un harrn dat Tellingstȩder Hauptgeschäft mit brocht un inföhrt

Bi de Püttjerie weern’t all Witte, se weern gröter as de Annern, mitünner bomlank un schön in min Ogen, as min Anna dat weer. Awer meistens weern’t bleke Lüd. Dat Geschäft is ungesund. Darvun much’t denn mit kam dat min Tellingstȩder mi jümmer so værnȩhm utseegen, tomal Sünndags, wenn se ut ȩr Lehmtüg stegen weern un düsterblaue Lakensantæg anleggt harrn: so seegen Burn mit barstorper Appelgesichter ni ut. Darum keem’t, dat so wenig Püttjers old warn, un wat man oppe Strat, to Kark oder oppe Kegelbahn seeg, dat weern fast all junge Lüd in ȩr besten Jahrn, oft herrlige Gestalten.

Ik weet so vun en Familje, de mit Anna en bȩten verwandt weer, un seeg in min spätern Jahrn, wa dar een Risʼ na de anner opschot as en Pappel; se gungn na Kopenhagen na de Garde, as jümmer unse groten Jungns, keem wedder, warn bleker un bleker, un warn rutdragen na den nien Karkhof. Blot de ol Moder blev lang alleen na: ok son Heldengestalt, allmählig jümmer eemsthafter un krækeliger.

Æwer all disse Lüd hör ik vun Anna, un dat weer as gung mi dat all neeg an. Ik truer mit ȩr, wenn se mi vun disse groten Thedens vertell, wo Een na de Anner de Swindsucht kreeg, ik duer mit ȩr, wenn se mi vun en lütt Kræpels Familje vertell, de ik natürli ok all kenn, Snider un Fru, wo so vȩl Kinner weern as bi Annerlüd Küken, un Korn un Kröm so selten as bi Annerlüd Parlen. Un doch, wenn ik se besöch, um mi Jack un Büx utflicken oder gar niet maken to laten, wat ik bi Hansohm inn Mælnbȩk un bi Anna mit reine Püttjereer runjeneert harr, un de lütt krumme Fru un de lütt pucklige Mann mi mit ȩr Sünndagsgesicht opneemn, so weer’t doch blot Anna ȩr Ton, de mi so mitleidi mak, denn ik funn dat Glück, as de Blöm, in Tellingstȩd allenthalben un dat ganz gewöhnlige Krut.