Ick lang doa ’rinn, man awtolangen,
Was he nich, wat ick langt un grep;
Wat was doabi recht antofangen,
De set to fast un vel to dep.
Doa moet sick doch ’n Mittel finnen –
Du kannst doa so doch vun nich gan!
So denk ick dunn, un dat Bisinnen
Dat hülp mi, as dat oft all dan.

Inföll mi glik min Schrubenkrätze,
De ünnen an min Larstock sitt;
Sonn Schruw höllt fast, licht los nich lett se, –
Dat was ken Frag, doa güng dat mit.
Aw makt ick dunn den heden Loppen,
De üm den Krätze ’rümme set,
Un hal mi Lampen as sonn Proppen,
De drang wat ute Buddel get. -

- - Na, sär dünn Köste Hübenbecke,
Den Förste set tonegst he grar,
Er Wurt in Iren, man sonn Stöcke,
Herr Förste, dat ’s mi denn doch goa ––
- Vegeten Se Er Rär nich, Köste!
Fel Förste Knop em flink in ’t Wurt,
Wi kam’ jo süß noch vun dat Beste
De Hoene aw, wenn lang dat durt!