Oll Vader Knaak har krank dor lägen, –
dat ierst Mål was ’t siet sösstig Johr’, –
dunn har he sonn Angst dat krägen,
un gor |to gräsig wür em dor.

Dat schöt mit eens all up dat Hart em,
wo ruuch he lääft har un kaspråt, –
un vör ’e Ogen wür dat schwart em,
as har de Düwel em all fåt.

»Ik heff sonn Angst in all mien Knåken,«
säd he dünn, »Moder, as sonn Krääft,
den in kolt Water af se kåken,
un har so giern noch ’n bäten lääft!

Dat is de Dod, de fött un schüdd mi,...
dat licht mi up mien Bost so schwer...
ik glöf, ’n bäten bäder würd ’t mi,
süngst du sonn geistlich Leed mi vör.«