Dunn har se ehr Gesangbok krägen,
de Ollsch, un schlööch dat up un rort:
»Wist, Våder, du den Åbendsägen,
den Morrnstiern odder Himmelfohrt?

Schall ’k di vun de Paschon een läsen,
sonn Stannsleed odder Jesusleed?
Schallʼt vun dat christlich Läben wäsen?
Dat, Våder, bringt di sacht in Schweet!«

»Ach, Moder, dat ʼs to schwacken Fleeder«,
säd Våder Knaak un stœhnt dorbi,
»man fuurtst een vun de Höllenleeder,
all annern düsen nich bi mi!«