Nu labbert un lickt he, wo jichtens he kann,
an jede verrustet oll Wappen sik an;
nu ritt mit de Junkers un führt he to Stried’, -
man Schåplüs de hett he noch ünner sien Sied.

To Landdach dor lüdd he nu mit an den Strang,
doch is he nich Klöppel, nich Klock un nich Klang;
de Oll was so klok, un de Jung is sonn Åp, –
de Våder was Scheeper, de Sœhn is een Schåp.