Oll Paster Reuter güng spazieren,
dat Wäder dat was gor to schön –
dunn keem dor sacht wat antoführen,
un dat was Buer Stoffer Dön.
De was all wedder eens to Stadt wäst,
un keem torüch nu dick un dun,
de Kœm was wedder em to glatt wäst,
sien Schnut all wedder blåch un brun.

as he dunn rankeem, säd oll Reuter:
»Kricht He denn, Stoffer, nie eens nooch!
De Prädigt jedwer Mål ümgeiht He,
man nie un keenen Dach den Krooch!
Versteiht He sik denn nich fåten,
versprök He mi nich fast un stief:
Wenn He dat ded, He künn ’t ok låten –
un wedder hett He vull dat Lief?!«