»Prr!« säd dunn Dön. De Pier de stünnen,
de Wåch de höll, un Stoffer schöf
sien Hot sik von sien Schnut nå hinnen
un richt sik up un harkt un schnöf
un hickuppt ierst sien Gördel klor sik,
as ob de Fråch he woll verstünn,
man up de Antwuurt nich so dråd sik
un up ’e Städ besinnen künn.

»Je, Herr Propoost, je«, säd dunn Stoffer,
»je, wat ik secht heff, dat heff ’k secht!
Ik mach keen Warmbier un keen Kaffe,
un Melkgrütt is mi gor nich recht;
de Branntwien is ’n grotes Œwel,
dat ’s wohr un dat is gor keen Fråch. -
Man Wåter mach ’k nich in mien Stäbel,
un unnod nähm ’k dat in Måch.

Un dorbi blief ik, wat ik secht heff,
un to mien Wuurten ståh ’k as ’n Mann:
Don kann ’k, ik weit woll, wat ik recht heff,
un Gott weet, wat ik ’t låten kann!
He hett man nich de rechte Kenntnis,
Herr Paster, as ik nu woll seh, –
dat is ’n rennlich Unverständnis,
un anners as ik meent dat He.