Un denn so een för alle Målen:
Ik säd, Herr Paster! ik kunn dat don,
dat heet so väl, ik kann ’t betåhlen,
un dornå kreiht nich Håhn nich Hohn.
Un wenn ik säd, ik künn ’t ok låten,
na, Herr Propoost! je, na, dat heet:
Twee Pött, denn bün ’k so vull nich gåten,
dat ik nich noch twee Pägel leet!«