Dat was in ’e Aust dor frööch he ehr,
wat se sien Brut sien mücht,
dunn tröck se ehr Mund to ’ne Pünt un säd:
»Du wierst mi gråd de Recht!
Du hest nich Hus un du hest nich Hoff
un du sühst nå nicks nich ut, –
Dien Hor is so gäl un dien Fuust so groff,
sök di man ’ne anner Brut!«

»Mien Fuust, de is groff un mien Hor, dat is gäl,
un as ik bün, so bün ’k, -
man ik holl von di so väl – so väl,
as ’ne Lewark von ehr Flünk.
Du büst mien Ierst, un du bliffst mien Een,
wenn du mi ok von di stöttst;
du hest mi süss nich so stur ansehn,
man dat du ’t nu vergettst.