5. DE SORG’
(Original: DE LUST)

ERZÄHLER
Hubertusdach steiht in’n Kalenner
un in de Bucht ein Vierteihnenner,
de is dor sorgsam faudert worn
un sall – so segg’n s’ – heran hüt morgen
un sall hüt lopen vör de Hunn’.
Natt is ’t von båben un von unn’n.
De Dåk licht gries up Dörp un Feld,
de Sünn kiekt ’runne up de Welt,
as wull s’ hüt gor nich ut dat Bett;
un kiekt so mäud dörch de Gardinen,
as har sei sik in’n Kopp ’rin sett’t:
Hüt künn ok woll ein anner schienen.
Oll Daniel steckt de Näs’ herut
un süht nå båben hier un dor:

DANIEL
„Mi dücht, dat süht all bäder ut,
un achter Dam’row ward ’t all klor.
Ik glöf, wi kriegen hüt noch Wäder.
Un wäst parat! Un pass ein Jeder
gaut up, de Pier herut tau lerrn! de Pier herut tau lerrn –
Hüt is kein Spåßen mit denn Herrn.“

ERZÄHLER
De Sünn brääkt dörch. De Herr, de röppt,
ein Jeder deit un schirrt un löppt,
un Daniel lerrt denn Hingst herut.
Dunn kümmt Mariken hastig an