Un allmählich sprok he mit de Schippers un de Strandlöpers un de Krautfruns un de Buknechten un de Weerth un de annern Lüd, un he hör, wat de all belȩvt harrn. De harr ȩr Mann verlarn bi en Storm as he rut gan weer, Minschen to retten de op Diksand oplopen weern. Nu ernähr se ȩr Kinner mit Krautfischen. De vertell vun de ol Strandlöper Wida, de mal dree rike Marschburn rett harr, as se ut weern op Seehundsjagd; de Nȩwel harr se æwerfulln, se wussen nich wohin: Do kamt de Fruns to em: Wida du mußt hölpen! Ja! Wodennig? Also los! Tauen mit! Un he drippt se! Bindt ju fast! Achter mi! Un los geit’t! Oft bet æwern Kopp! Awer he bringt se ant Land.

Wida ree noch en olen Schimmel. Min Fründ seeg em jeden Dag, wenn Ebb, rut riden. Lohn wull he nich - awer de Burn mussen em, wil’t nich anners gung, vær sin Pȩrd sorgen.

So lȩv he, min Fründ. Un endlich keem he wedder to Hus na Berlin in de grote Stadt to all dat Vergnögen!

Och, so hett he mi mehr as eenmal vertellt - oft æwerkeem mi en Sehnsucht na Büsum - ja - as en Heimweh! Weet Gott, wer mi’t andan hett!

Ik frili weet dat, denn ik bün en Marschkind, ik kenn dat Heimweh na de Marsch, dat uns all mit to æwerfallt, gründlich, awer ik kann dat vær Annere nich beschriben un dütlich maken, man mutt dat erfahrn, un wer værhȩr weglöppt, as de meisten dot un ok min Fründ dan harr wenn he kunn, ehr he vun de Krankheit anstȩken ward, de kriggt se nich: Wi nömt se dat Lengn - langen un bangen seggt Goethe.