De rike Hansohm
Ik war gewöhnli bald ute Stuv schafft. [...] Wat ik denn noch hör, dat weer wat Lopen, Gan un Trampeln, mitünner fohr ok en Wagen inne Nacht darvun, un morgens weer ’t allens still as sunst in Tellingstȩd. Ik awer harr kum jemals den Gedanken to Enn dacht, dat na so’n Gelegenheit de Stapel Waarn in Hansohm sin Schün un Stall jedesmal lütt warn oder verswunn weer.
Dat weer jümmer wat verslapen un möd bi Hansohm inn Hus, wenn de Holsten mit ȩr Dweersäck dar west weern, dat weer jümmer wat fierli, heemli un ängstli, bet entweder de Vetter torügg oder sunst vellicht Naricht keem. Ik seeg bet dahin Hansohm vȩl herumwandern un oft ut’t Eckfinster kiken, wo en lütt Gardin værhung, de he torüggtrock. [...]
„Sik fat krigen laten" war bestraft, as min spaßigen groten Vetter mal sä: do snacken wi frili vun ’t süßte Gebot un vun en Deef, den de Stockmeister afhalt harr. Hier weer ’t eernsthafti nog, dar stunn uter Gefängnisstraf genog darop, en wulhebbn Mann um sin Vermögen to bringn. Gewȩten mak sik keen Minsch darut. De reinlichsten Hann föhln sik ni smutzig bi dat Geschäft, dat ängstlichste Gewȩten nich in Twifel. Dat handel sik nich um ’t süsste Gebot, sunnern um de Gewalt vun den Mann in Kopenhagen, de uns unse Friheit nahm harr un nu unse Geld neem op welke Art he ankam kunn, un wi wȩhrn uns dargegen mit Slauheit, denn Gewalt harrn wi nich, dat weer en Art Spill, wer verlor, verlor ut Dummheit. Funßeln goll as bi menni Kartenspill, blot Anlopen goll nich.
Hansohm weer, as al mennig Een, nadȩm he to drist warn, eenmal anlopen. Dat harr sin Avkaten vȩl Künst un em vȩl Geld kost mit en schrammte Hut dær den Busch to kam. Tum tweeten Mal war ’t em Vermögen un Friheit kosten.