Ik hör awer ok vun ȩr [Anna] æwer de Lüd, de „nerrn" in de Pannhüser wahn, an den Bȩk un um de Kark: vun Kaspelvagt, Herr Pastor, de Rektor, en urolen Mann, un sunst enige Annere. Dar weer’t vær mi schreckli lankwilig, bet op Hansohm sin Hus, un heemli bedur ik all de Lüd dar nerrn. Wenn de Pastor de Strat hendal keem - sin Hus leeg am höchsten, inne Eck achter de Kark, de Strat weer mit Gras bewussen un en Wagen keem dar man selten, - so weer mi’t as keem nich de Sünndag, sundern de Warkeldag achter’t Jahrmarkt hendal. He gung ebenso langsam un seeg na, dat he de Föt ni smutzig mak, he frag mi glik na de Schol un wanehr ik wedder to Hus un na de Heid torügg dach: ik dach egentli gar ni torügg un hör dat am wenigsten geern, dat de Fierdag bald ut weern. Awer ik döss em nich weglopen al vær Hansohm nich, de mit em, de Kaspelvagt un de Leutnant Solo spȩl.

Wa schreckli! Am schrecklichsten inne Kaspelvægdi, wo man op wenigstens tein halfrunne Fotmatten vun een na de anner springn un sin Föt afwischen muß, un denn doch noch vun de ol drange Süster - he weer Junkgesell - vun’n Ellbagen bet ünner de Kneen ansehn war - ob man nich vull Lehm weer - Püttjereer war nerrn ni seggt - op man nich ȩr Læhnstöl besmȩr, ehr man sik dalsett, um de Föt nich to röhrn, bet man half vertwifelt wedder opstunn. Eenmal bi jeden Besök in Tellingstȩd muss ik en Abend mit ut to de Herrschaften nerrn.

Hansohm sin Fru weer gar værnȩhm vun Hus ut. [...] Ok sprok se mi fürchterli langsam un utdrückli, un vun ȩr Ogen, schin mi, as wenn se æwer allens baben æwer weg gungn. Sunst weer se gut un leet mi plȩgen an all wat ik much, awer se weer ni fründliger, wenn ik keem, un ni trurig, wenn ik gung. Wi nömn ȩr Elschemedder, doch sä Hansohm Else, un he sprok ok sachter un utdrückli wenn he ȩr anrȩ, weer awer jümmer besunners fründli un höfli mit ȩr. [...]

Elschemedder weer nich vun hier, dat hör ik ok vun Anna. Hansohm harr se sik ut Itzehoe mitbrocht. Se pass gar ni darhȩr, se weerʼt to værnȩhm un to grot wennʼt, as manʼt oppen Dörpen ni findt ahn vȩl Umstänn. Awer Hansohm heel to vȩl vun ȩr un he weer de Mann, de to krigen wuss, wat se bruk. He harr sin Handel mit Macht bedrȩben, he weer slau, he weer en ganzen Koopmann. Ja, werʼt to krigen weet! De Mæl harr he ok pacht na de ol Möller sin Dod.

Awer dat Beste verdeen he wul Gündsit. - Dat verstunn ik natürli man half. Denn mi keem Hansohm blot vær as en gewaltig riken Mann
un ik dach nich eenmal, dat he æwerhaupt wat verdeen’ muß.