De König to den Herzog sprok: Och hartlev Broder min,
Wa krigt wi dat frie Ditmarscher Land? segg an, wa kamt wi in?

As dat Reinold vun Mailand hör, de mit sin gȩlen Bart,
Do seggt he, wi schickt de Garr en Bad, dat uns en Bistand ward.

Sobald de Garr dat Wort man hör, rüst’ se sik mächti sehr,
Se rüst’ wul föfteindusend Mann, un trock dær de Heiloh hȩr.

Un as de Garr bi den König keem: „Och Herr, min lewe Herr,
Wo liggt denn nu dat Ditmarscher Land, in Hȩben oder op de Eer?"

„Das nich mit Kȩden ann Himmel bunn’, op Eer is dat to finn’"
Do sä de Junker Slenz mit Moth: denn wüllt wi’t bald gewinn’!

He leet de Trummelsläger slan, de Fahnn de leet he fleegn,
Se trocken ut æwer Weg un Steg bet se dat Ländken seegn. -

„Nu wahr di Bur, de Garr de kumt", vun Möldorp jagt se hȩr,
De Helm un Panzers schint as Gold, as Sülwer schint de Pȩr.

König Hans un all wat Adel kumt mit groten Larm un Schall,
De Wulf de lurt mit wücke Burn bi Braken achtern Wall.

Vun Möldorp trock dat swart hendal, wul dörtig dusend Mann:
Vun Wörden il en lütten Tropp, en Mäden gung væran.

„So hölp uns Herr, du hest dat Rik in Himmel un op Eer!"
Wulf Isebrand störtt ut de Schanz, twee Hunnert achterhȩr.

Un op de Panzers fulln de Släg’, un Rüters in den Sand,
Un vun de Geest dar keemn de Burn, un de Floth keem æwert Land.